Ondertussen worden de producten uit de wagens van Marieke en Pleun gescand en al in de boodschappentas gedaan. ‘Pleun, crackers, chilisaus hot en smac. Marieke, chips en chili con carne’. Als ik voorbij de pepernoten loop neem ik een aantal zakken mee. En ga op zoek naar de andere zaken op mijn lijstje. ‘Ik kon de smac en crackers niet vinden’ zegt Pleun. Terwijl ze de boodschappen aan het scannen is, ga ik op zoek. Even later staan beide dames weer bij me. We versperren het gangpad en komen uiteindelijk tot de ontdekking dat Pleun toch nog de smac heeft gevonden en ook de crackers. ‘Dat maakt het totaal aantal pakken crackers 10’, lachen we. Gelukkig is de kelder groot want we tellen ook 4 grote en 3 kleine blikjes smac.
Even later bij de kassa fluistert de één met in het linkeroor ‘das iemand van Pardoes, de kinderopvang’. Terwijl Marieke me precies hetzelfde in het rechteroor fluistert. De leidster kijkt en zegt: ‘Zijn deze twee de jongsten? ‘Heee dames, ik ken jullie nog van toen jullie nog heeeel klein waren.’
Nee, zegt Marieke even later, ‘we waren aan het lachen en toen zag ze onze tanden. Al dat fluor van de tandarts zat er nog op’, schaterend staan we bij de bus. ‘Oh nee, ik weet niet waar mijn telefoon en pasjes zijn’ zeg ik ‘terwijl ik naar de tassen in de bus sta te kijken’. Zal er vast wel inzitten, denk ik. ‘Ik breng het winkelwagentje wel weg’ zegt Marieke, mag ik dan ook het muntje van het wagentje houden? Grapje!
Zodra we weer in de auto zitten komt het vragenvuur. Wie was die man waarmee je aan het praten was? ‘Hoe kun je dat nou zeggen tegen die man?’
Ik ben me van geen schuld bewust. ‘Wat? Ik bedoelde er niks mee!, zeg ik tegen de tweeling. Chaos troef wanneer ik pad ben met de tweeling maar uiteindelijk komt alles weer goed.
Gepubliceerd in Huis-aan-Huis blad, Dinkelland Visie
13.500 exemplaren #column #schrijven #humor #genieten
https://issuu.com/twinsense/docs/dinkelland_visie_32-21