Columns

De vriendjes van onze meiden zijn ook al wezen kijken en knuffelen. Maar de grootste knuffelkont is toch Famke. Dochter Mayke is de hond aan het opleiden tot jachthond. Ze is erg strikt – dat wordt nog wel wat! Maar wat doen we straks met zo’n jonge pup tijdens onze familiefietsdag? Een oppas regelen? Ach, ook dat komt vast goed. En anders… gaat Billie gewoon gezellig mee.

De Mueller Trail in Luxemburg stond prominent op mijn wensenlijstje. Waarom? De foto’s met de rotsblokken en kloven trokken me enorm, en natuurlijk de hoogteverschillen niet te vergeten. Bovendien zag ik op de foto’s die voorbij kwamen in een Facebookgroep, dat ook het vlakke platteland bijzonder mooi zou zijn. Dit keer besloot ik samen met mijn schoonzusje de wandelvakantie met Pinksteren aan te gaan. 112 km’s in totaal, in drie rondes die wij dan weer verdelen in zes wandeldagen. Weer net ietsje zwaarder dan de Dutch Mountain Trail in Zuid-Limburg. En… we hebben behoorlijk veel geluk gehad, want de dag dat we aankomen is het regenachtig maar de zes dagen erna zijn stralend.

“Het gaat écht niet goed met hem”, zegt Luc bezorgd. Het lijkt alsof onze heidewachtel Finn al stokoud is, hij heeft weinig energie. Gelukkig eet hij vrijdag nog zijn bord met brood, ei en vlees op. Maar een dag later drinkt hij alleen nog wat water. Urenlang ligt hij stil, en onder lichte dwang gaat hij naar buiten. Daar staat hij wat wezenloos voor zich uit te staren naar een vogel die overvliegt. Verder doet hij niets, hij is futloos en stil.

Ik vermoed dat onze dierenarts met zijn laatste werkjaren bezig is, maar hij doet zijn ronde nog steeds met veel plezier. Als hij er is, staat er tijdens de koffie ook altijd roggebrood met roomboter, kaas en spek op tafel. Op dat roggebrood smeert hij een dikke laag boter, daarop gaan kaas en spek. Deze keer haalt Luc de ham tevoorschijn. Behendig snijdt hij er een paar plakjes af. De dierenarts doet hetzelfde en merkt op: “Vroeger sneed mijn oma altijd op zich aan.” “Ja, mijn oma ook,” knikt Luc. Dat betekent: naar je toe snijden en niet van je af.

’s Avonds laat blijkt een koe door de roosters gezakt. Bij mij slaat de paniek toe. De koe zelf is juist heel rustig. Ik sta op het punt om naar bed te gaan, heb mijn pyjama al aangetrokken en wil net een wasje in de wasmachine stoppen wanneer Luc binnenkomt met zijn staljas aan. “Er is er eentje door de roosters gezakt.” “Neeeeee… en nu dan? Wat moeten we doen? Hoe?” De paniek slaat toe. “Joh, had ik maar niks tegen je gezegd!” zegt Luc, me verbaasd aankijkend.

“Ik heb een gehoorapparaat in,” vertelt mijn vader trots. Later in de week, als ik hem naar huis breng, zegt hij: “Het is wel raar. Ik hoor de bladzijden van de krant weer knisperen, de koekoeksklok in de woonkamer weer tikken. En de blaadjes die meegenomen worden door de wind. En als je nu het knipperlicht van de auto aanzet, dan hoor ik dat geluid ook weer.” Meer lezen? Klik hier: https://www.boerderij.nl/oost-indisch-doof

Zodra we bericht krijgen dat Qlip op bezoek komt, schiet ik in de stress. “Ach”, zegt Luc, “we hebben toch altijd alles piekfijn op orde?” Toch baart het me iedere keer zorgen. Het allerbelangrijkste is dat de medicijnboekhouding goed op orde en kloppend is.' Meer lezen? Klik hier: https://www.boerderij.nl/zenuwen-voor-de-controle

Toen er een échte trainer werd uitgenodigd maar Mayke niet kon, besloot Luc een keertje met Finn te gaan trainen voor de jacht. Het gemêleerde groepje was gezellig, en voordat ze van start gingen zaten ze met z’n allen op een ander boerenerf en spraken over de jaarlijkse Nimrod-wedstrijd. Meer lezen? Klik hier: https://www.boerderij.nl/met-onze-boerderijhond-naar-de-jacht

Voor Famke was het al vroeg duidelijk: ze wilde werken met dieren, als dierenartsassistente. Omdat ze op jonge leeftijd al haar mbo-opleiding afrondde, hebben wij als ouders haar gestimuleerd om vooral door te leren. “Nu heb je er nog zin in en tijd voor; later wordt het alleen maar lastiger,” zeiden we tegen haar. Inmiddels studeert ze in Dronten voor Veterinair Praktijkmanager. Wil je de hele column lezen? Klik hier: https://www.boerderij.nl/zoektocht-naar-een-studie.

In een weitje op een kilometer afstand van ons huis staan acht pinken te grazen. Als we erlangs fietsen, zien we dat het gras in de wei echt wel op is. “Wanneer heb je tijd om dat vee op te halen?”, vraagt Luc. We besluiten om het de eerstvolgende zaterdag te doen, omdat ons achterneefje Per van 13 jaar er ook is. “We moeten er dan wel nog iemand bij regelen”, zeg ik. Dus vraag ik neef Tom om ook te helpen. “Eigenlijk heb ik geen tijd”, zegt hij. Gelukkig komt hij de bewuste zaterdag toch.