Columns

Zuid-Limburg is net even een ander deel van Nederland. Zodra je het zuiden binnentreedt, verandert het uitzicht in een verrassend heuvellandschap. De gehele nacht heeft het geregend dus ik ben benieuwd hoe de wandelpaden onderweg zullen zijn op deze tweede wandeldag. Er wordt namelijk veelal gesproken over pratsj… het Zuid-Limburgse woord voor modder, drab, blubber, smurrie, modder, kortom pratsj. Maar ik heb geluk! Op sommige paadjes staat er echt pratsj, maar gelukkig zijn de meeste paden moddervrij en prima te doen.

‘s Morgens vroeg rijd ik nog snel even naar het dorp om nieuwe koffiemelk te halen, want die is op. Tien minuten te laat ben ik terug. ‘Even’ duurt toch altijd langer dan gedacht. Het geeft niet. “Om 10 over half 10 smaakt de koffie ook lekker”, zegt Bertus van het loonbedrijf. Ook de andere trekkerchauffeurs komen om-en-om koffie drinken. Maar koffiemelk hoeven ze niet. “De melk is vaak klonterig, omdat die in de zomer in de zon staat”, vertellen de chauffeurs. Daarom drinken ze hun koffie liever zwart. Ik was dus voor niets naar het dorp gereden.

In de zomer worden er bij ons altijd zoveel zaken gepland, dat we bij voorbaat al weten dat we de helft niet klaar krijgen. Dit jaar nemen we ons voor, om in ieder geval de noodzakelijke zaken op een rijtje te zetten en af te ronden. Onze sleufsilo’s waren aan vervanging toe. Vorig jaar zakten een aantal muren naar voren. Er was zoveel regen gevallen dat het zand, de losse betonmuren naar buiten gedrukt had. Dus dat was zeer zeker een klus die in de zomer gepland moest worden. Ook moest er een strakke planning uitgevoerd worden om de kuil leeg te krijgen, alvorens we er mee aan de slag konden.

‘Ik wilde niet weg uit mijn geboorteplaats, maar ik heb het toch gedaan’, vertelde een nieuwe buurvrouw onlangs op het buurtfeest. Ze was namelijk verknocht aan haar geboorteplaats. Maar ja, velen reizen de liefde achterna. Voor mijn buurvrouw betekende dit dat ze huis en haard achter zich liet en zich zeven kilometer verderop vestigde, in Beuningen. We hebben er vreselijk om gelachen. Deze verhuizing was tamelijk dichtbij, maar het kan ook veel verder weg. Zoals naar Finland, 2.500 kilometer verderop. Met zeven boerinnen uit heel Nederland zit ik in Kiuruvesi, omdat twee jaar geleden de Finse boerinnen bij ons in Nederland waren. Uiteraard werden we toen uitgenodigd om Finland eens te bezoeken.

Al een tijdje stond de Dutch Mountain Trail, een langeafstandwandeling, op mijn wensenlijstje. Een pittige wandeling door een afwisselend landschap in een compleet andere omgeving. Enkele hoogtemeters maar niet te hoog. Je loopt namelijk 101 kilometer over zeven Nederlandse bergtoppen, ook wel summits (top, spits of toppunt) genoemd.

Eentje moet nog leren om goed op zijn poten te staan. Die heeft een plekje in de tuin gekregen. Erg gezellig, vooral als ik op een avond aan het ramen lappen ben en hij me wil helpen. Uiteraard sta ik op mijn slippers en staat het kalf precies op dat moment ‘recht’ met zijn poten op mijn tenen. Nou ik kan je vertellen, dat is niet zo prettig. Gelukkig zijn mijn ramen wel prachtig schoon geworden, omdat hij met zijn snuit nog eventjes kwam nalappen.

Meestal loopt het aardig soepel bij ons op de boerderij. Ach, er is weleens een koe die niet lekker in haar vel zit en die helpen we met liefde en veel aandacht, op de juiste manier, er weer bovenop. Het kalf van nr. 33 (die met het klauwprobleem) laten we bij de moeder. Ze staan buiten, dat is beter voor het herstel van de koe. In de wei lopen ook nog een aantal pinken waar het kalf zich regelmatig bij voegt. De pinken nemen haar met liefde op.

Afscheid nemen doet altijd pijn. Ik hou er dan ook een dubbel gevoel aan over. Nadat Naud een poll in de app gezet, zijn we eruit: we verkopen alle geiten. Ze uit elkaar halen is geen optie, omdat de kleintjes nog bij de moeder drinken. Vorige week nog vertelde ik een nichtje dat geiten eigenlijk nutteloze dieren zijn. “Ze geven geen melk, leggen geen eieren. Je hebt er niks aan, je hebt er alleen maar werk mee”

Luc wijst richting de stal waar een koe tussen de buizen van ons nieuwe fingergate hekwerk (onze eenrichtingspoort) gluurt. Ik heb geen idee wat hij bedoelt, omdat ik zie dat er aan de andere kant net een koe nieuwsgierig de graanschuur in wandelt. “Wat bedoel je?”, vraag ik Luc geïrriteerd. Maar zelfs met stemverheffing kom ik niet boven het geloei van de koeien uit.

Dertig jaar geleden, écht waar, was ik ook al eens in Antwerpen. Wat me het meest bij is gebleven zijn de statige panden en het Zoo, de dierentuin. Hoe bijzonder is het om opnieuw naar Antwerpen te gaan, maar dit keer samen met mijn 22-jarige dochter. Een heel weekend lang. Supergezellig natuurlijk. Een hotelletje is geboekt, we reizen met de trein en de stadsrondleiding staat vast.