Columns

‘Nee, ik was zelf met een boer getrouwd en zoveel als vroeger de koeien buiten stonden, dat is nu niet meer’, vertelt mijn fitcoach. Ik probeer dan nog vol overtuiging te zeggen ‘Misschien kijk je op de verkeerde plekjes?’ ‘Nee, echt niet’, constateert ze ‘ik kom echt overal’. Om vervolgens te vertellen over de wandeling die ze 3x daags door een nabijgelegen stadspark doen. Waar honden aangelijnd of zelfs niet eens op elk pad gewenst zijn. Een park dus waar je mag recreëren en absoluut geen enkele koe tegenkomt.

‘Maandag dan...? Dan loat wie ze los!’ Neef Tom heeft toegezegd om er ook te zijn en omdat het meivakantie is hebben we genoeg ‘vrouwvolk’ om even te helpen. Het spektakel om de eerste koeien naar buiten te zien gaan wil natuurlijk niemand missen. Net als vorig jaar schroeven we het hek van de beweidingspoort pas later voor de deur. Omdat een week eerder Tom en Naud de wei al gecontroleerd en dichtgemaakt hebben en er getest is of het stroomapparaat werkte, is het nu eigenlijk alleen maar de staldeur openen.

Om 7.00 uur ’s ochtends word ik wakker gemaakt. ‘Mam, wat moet ik doen?’ vraagt een van de dochters. ‘Ik moet naar school maar Naud heeft vanochtend bericht gehad dat hij positief is’. Daar waar we eigenlijk al heel erg lang op hadden gewacht maar niet gehoopt, gebeurt dan toch. Corona, de oudste. Die wordt opgesloten in de jachthut. Na heel veel zelftesten komt toch echt op dag 5 boven water dat hij ‘het’ heeft. ‘Oooh neee, hebben ze toch net iets vaker met elkaar afgesproken’. Klachten heeft de oudste zoon niet.

Het weidse Twentse coullisselandschap kent een rijke geschiedenis. Landhuizen - smaakvol, representatief en imposant- en Saksische boerderijen. Indrukwekkend en authentiek, deze elementen zijn onderdeel van de talrijke bosrijke gebieden. In dit gebied is de ‘Romcom’- Romantische komedie ‘De beentjes van Sint-Hildegard’ met in de hoofdrollen Herman Finkers en Johanna ter Steege opgenomen. En ik snap wel waarom.

Als ik dan op pad ga in de buurt, en onze boerderijhond Finn is mee, dan ga ik naar het Lutterzand in Twente. En als je dan start vanaf het Wesselinkhoes, een oude boerderij die in zijn geheel authentiek is gebleven, dan kan het zomaar zijn dat je onderweg niemand tegenkomt. Daar is Twente goed in. Bijzonder plekjes waar niks te beleven is en daardoor extra bijzonder. Bossen en weide met ‘hochsitz’ worden afgewisseld met een heideveld en een karrespoor. Daar wordt een mens blij van. Rust en ruimte te midden van de natuur.

‘Twee zijn het er’, zegt Luc als hij de keuken in komt. ‘Moet ik helpen? vraag ik. ‘Maar jij hebt toch een vergadering?’, zegt hij. ‘Joh, ik help liever even. Ze starten ook zonder mij wel’ is mijn antwoord.

'Naud, hoor ik Famke zeggen., 'ik hoor iedere keer een raar geluidje uit de schoorsteen. En Finn is ook onrustig en blaft iedere keer.' Een fladderend geluid. En ja hoor, ik hoor het ook, het lijkt wel alsof er een vogel in de schoorsteenpijp zit. En die kan geen kant meer op. Er ligt ook al een laagje roet op de vloer. Omdat er 2 schroefjes aan de pijp vastzitten haalt Naud het dameshandboortje uit het timmerhok om de schroefjes eruit te halen. Heel voorzichtig schuift hij de pijp los van de andere pijp. Het stuift als een gek. We begeleiden hem richting de deur en we staan net buiten en warempel er schiet een spreeuw vanuit de pijp de lucht in. Heel bijzonder. ‘Je hebt een leven gered Naud’, zeg ik hem. En ook al is hij 21 jaar, hij kijkt zo trots als een pauw.

‘En dan moesten wij die afschuwelijke bh's van een ander gaan dragen', zegt een van de dames met stemverheffing. In onze badkamer staan twee wastafelmeubels naast elkaar. Vreemd eigenlijk dat we het badkamer blijven noemen terwijl er geen bad meer inzit. Maar dat terzijde. In de ene la zitten onderin de handdoeken en in de andere onderin de onderbroeken van iedereen. En de bh's dus. Zo hebben we dat altijd al gedaan en dan kunnen ‘ze’ na het douchen de eigen schone onderbroek eruit halen.

'Je moet een lijstje maken met de plaatjes die je nog mist', zegt mijn schoonzusje. 'Dan kan ik ze voor je bewaren'. 'Maar we moeten er nog héééél véél’, vertel ik enigszins verbouwereerd. Wanneer ik thuiskom en het boek ‘Trots op oud Denekamp en omstreken’ doorneem, constateer ik dat er nog 96 van de 212 stuks missen. 58 stuks zijn er al als afbeelding zichtbaar. Er is nl. een nieuw rage in Denekamp. Dit keer kun je een prachtig verzamelalbum vullen met foto’s van het Denekamp van vroeger. Zo krijgt jong en oud een mooi beeld van vroeger en nu. Dit heeft de Stichting Heemkunde Denekamp samen met de plaatselijke supermarkt fantastisch samengesteld.

"Shit, waar heb ik dan toch het plakband gelaten', vraag ik me hardop af. Ik kijk over de kuil heen, naar links en rechts. Niks. Dan loop ik naar beneden. Niks. Een nieuwe rol ophalen dan maar. 'Pfii... wiiiieeew!' fluit ik, zodat Finn komt. En warempel, die hond loopt te smilen met glanzende oogjes, met mijn rol plakband in de bek. 'Finn, kom hier, geef'. Tja, daar kan ik niks meer mee. Allemaal kleine gaatjes van zijn tanden op de plakbandrol.