Columns

Vier jaar geleden ging het al hetzelfde als nu. Ik vond een oud verhaaltje die ik 4 jaar geleden geschreven heb. Of er iemand wil helpen de vier vaarzen naar buiten te doen? “Ikke niet,” antwoorden Marieke en Pleun. “Ik ben al bij de kippen en de konijntjes geweest, én ik heb pizza gemaakt,” zegt Marieke. “Ik heb al gevoetbald,” zegt Pleun. Het is weer zover. Heb je ze nodig, hebben ze geen zin. Tja, die zijn veel te druk met chillen. Gelukkig doet Famke haar oude jas en laarzen aan. Met opa Frans en Luc erbij zijn we z'n viertjes. Dan moet het gaan lukken.

“15 minuten, en niet langer”, zegt Pleun geïrriteerd, wanneer ik haar vraag of ze even wil helpen om het plastic langs de kuilen te leggen. “Ik heb Marieke ook gevraagd om te helpen, dan zijn we met z’n viertjes en dus sneller klaar”, vertel ik.

Een fietstocht zoals we altijd deden kon niet. 3.000 fietsers op een dag langs boerenbedrijven is in deze (bijna after) coronatijd nog niet mogelijk. En we wisten eind januari ook niet hoe de stand van zaken zou zijn in juli en augustus. Dus, moesten we kijken naar andere mogelijkheden en kansen.

‘Je hoeft je geen zorgen te maken, ga gewoon slapen!’ zegt één van mijn dochters. Maar als ik in de nacht wakker wordt, en niet iedereen is er weer, dan passeert er van alles de revue. Mishandelingen, aanrandingen, verkrachtingen (te veel crimies gezien misschien?).

‘Bah, jij stinkt”, zeg ik tegen Luc, “doe eens een schoon T-shirt aan.” Eigenlijk zeg ik dat helemaal niet vaak, omdat hij regelmatig zelf van kleding wisselt. Zeker wanneer hij naar een vergadering moet. Dan springt hij onder de douche, doet een fris overhemd aan en vraagt aan ons om hem te controleren of hij zó weg mag. Regelmatig poetsen we nog een beetje scheerschuim uit zijn oren. En een fris wit T-shirt onder zijn overhemd is soms ook aan te raden, zeker tijdens warme dagen.

Twente, de streek vol sagen en legendes. Volgens de sage over het Landgoed Singraven dwaalt er een spookachtige gedaante rond, die de uiterlijke kenmerken van een non heeft. En soms wanneer ik op een mistige ochtend langs het Huis Singraven ga, heerst er een mystiek gevoel. Logisch dat men vroeger verklaringen zocht voor ‘rare’ gewaarwordingen.

'Jemig, hij kan het bot echt vasthouden, zeggen de meiden verrast. Ze hebben een bot van wel 30 cm breed gekocht voor Finn, de hond. 'Zou het echt zijn?' vragen ze zich ook af. Natuurlijk is het bot echt. En Finn is er reuzeblij mee. 'T krult erof', zegt opa Frans. Wat bedoelt hij daar precies mee?', vraag ik even later aan Luc. 'Dat de keutel er straks in stukjes uit komt', vertelt hij.

Dolblij zijn we wanneer 1969 en 1971 ook aan de beurt zijn om zich te laten vaccineren. Via de site krijg ik een drietal voorstellen waarvan er eentje binnen 2 weken in Oldenzaal is. Luc krijgt eerst mogelijkheden in Hengelo, Bentelo, Hardenberg. Maar uiteindelijk ook in Oldenzaal. Niet één maar twee keer vaccineren. Maar dat geeft niks! Wij zijn blij dat we aan de beurt zijn.

Eigenlijk moet je, wanneer je Ootmarsum binnenwandelt, eerst een bankje of een terrasje zoeken om al die indrukken op je te laten inwerken. Er is zoveel te zien. Een stad vol verhalen. De meridiaan die midden door het stadje loopt, het levensgrote beeldhouwwerk van de Poaskearls, acht mannen in jassen met hoeden en last but nog least de leuke winkeltjes en boetiekjes.

Ik zat weer zo nodig op mijn telefoon te koekeloeren tijdens mijn hardlooprondje dus ik zie te laat dat die ree daar in de wei staat. En nog net het bos inspringt. Als je enigszins moeite doet zie je ze overal. ‘Kijk, een ree’, zeg ik tegen een mede-cursist tijdens een wandeling rondom prachtig Wageningen. ‘Nee, joh, zegt hij ‘dat is een haas’. En we lopen weer verder maar ik denk ‘nou, volgens mij bedriegen mijn ogen me niet’. En even later zegt iemand anders die ook meewandelt ‘Kijk, hebben jullie dat wel gezien?’ En dat is ook wat bestuurders moeten doen. Goed kijken en luisteren. En ogen en oren open voor een ander.