Columns

“En nu?”, vroeg ik Luc toen we weer de wei ingelopen waren. “Geduld”, was zijn antwoord. Na 5 minuten geduldig kijken en wachten, was ik er wel klaar mee. Ik liep met het draad om de kalveren heen om ze op te drijven. Die liepen steeds een beetje verder de verkeerde kant op......

Wandelen, wandelen, wandelen… heerlijk om wandelend door deze prachtige natuur te gaan. Op deze manier is de beleving compleet anders. Een soort van slow television, maar dan anders.

Normaal gesproken weet Luc exact wanneer er gemaaid moet worden en prikt hij een week van tevoren een datum. Maar deze keer begint hij te twijfelen.

Nu de stallen groter en lichter zijn, is het effect minder groot dan vroeger. Maar het blijft mooi als de koeien naar buiten gaan.

In het dorp Agelo wonen slechts 575 mensen. Het allerleukste is nog wel, dat er een Klein Agelo en een Groot Agelo is. Midden in het dorp is een dorpscafé waar je heerlijk kunt eten.

Het plastic bij de kuilen moet allereerst opgeruimd worden, zegt hij. Dat staat bovenaan zijn to-do-list.

Tijdens een netwerkdag leren we dat je de rol moet pakken die bij je past.

Onze zoon moest voor een project van de middelbare school wel twintig soorten bladeren verzamelen en deze drogen en vermelden welke soort dit was en een afbeelding toevoegen. Des te meer verschillende soorten bladeren, des te hoger het cijfer.

Op weg naar mijn klus kom ik eerst nog heel veel andere klusjes tegen. En opa Frans.

Ansje 364 was onze 100.000 liter en 10.000 kilo vet en eiwit-koe. Ze had het gewoonweg niet verdiend om van pijn dood te gaan. Ze werd al grijs rondom de ogen en kraakte aan alle kanten.