Columns

Al een tijdje stond de Dutch Mountain Trail, een langeafstandwandeling, op mijn wensenlijstje. Een pittige wandeling door een afwisselend landschap in een compleet andere omgeving. Enkele hoogtemeters maar niet te hoog. Je loopt namelijk 101 kilometer over zeven Nederlandse bergtoppen, ook wel summits (top, spits of toppunt) genoemd.

Eentje moet nog leren om goed op zijn poten te staan. Die heeft een plekje in de tuin gekregen. Erg gezellig, vooral als ik op een avond aan het ramen lappen ben en hij me wil helpen. Uiteraard sta ik op mijn slippers en staat het kalf precies op dat moment ‘recht’ met zijn poten op mijn tenen. Nou ik kan je vertellen, dat is niet zo prettig. Gelukkig zijn mijn ramen wel prachtig schoon geworden, omdat hij met zijn snuit nog eventjes kwam nalappen.

Meestal loopt het aardig soepel bij ons op de boerderij. Ach, er is weleens een koe die niet lekker in haar vel zit en die helpen we met liefde en veel aandacht, op de juiste manier, er weer bovenop. Het kalf van nr. 33 (die met het klauwprobleem) laten we bij de moeder. Ze staan buiten, dat is beter voor het herstel van de koe. In de wei lopen ook nog een aantal pinken waar het kalf zich regelmatig bij voegt. De pinken nemen haar met liefde op.

Afscheid nemen doet altijd pijn. Ik hou er dan ook een dubbel gevoel aan over. Nadat Naud een poll in de app gezet, zijn we eruit: we verkopen alle geiten. Ze uit elkaar halen is geen optie, omdat de kleintjes nog bij de moeder drinken. Vorige week nog vertelde ik een nichtje dat geiten eigenlijk nutteloze dieren zijn. “Ze geven geen melk, leggen geen eieren. Je hebt er niks aan, je hebt er alleen maar werk mee”

Luc wijst richting de stal waar een koe tussen de buizen van ons nieuwe fingergate hekwerk (onze eenrichtingspoort) gluurt. Ik heb geen idee wat hij bedoelt, omdat ik zie dat er aan de andere kant net een koe nieuwsgierig de graanschuur in wandelt. “Wat bedoel je?”, vraag ik Luc geïrriteerd. Maar zelfs met stemverheffing kom ik niet boven het geloei van de koeien uit.

Dertig jaar geleden, écht waar, was ik ook al eens in Antwerpen. Wat me het meest bij is gebleven zijn de statige panden en het Zoo, de dierentuin. Hoe bijzonder is het om opnieuw naar Antwerpen te gaan, maar dit keer samen met mijn 22-jarige dochter. Een heel weekend lang. Supergezellig natuurlijk. Een hotelletje is geboekt, we reizen met de trein en de stadsrondleiding staat vast.

Op de verjaardag van Luc staat een neef van meer dan twee meter vol trots met een lam in de armen. In eerste instantie wilde hij dat niet. ‘Ik heb een wit shirt aan!’ Maar niet veel later blijkt hij niet meer bij de geiten weg te slaan. We smelten als we zien hoe gek hij is met de lammetjes. Net als wij. Helaas gaat het twee dagen later een stuk slechter met lam Maxima.

Het landschap is opnieuw adembenemend. Wat wonen we toch mooi in Nederland, eigenlijk maakt het niet uit in welk natuurgebied je loopt.

Zodra opa Bennie komt, wordt Finn helemaal wild. Als opa koffiedrinkt, houdt onze hond hem goed in de gaten en zorgt dat hij dicht in de buurt blijft. Zegt opa ‘Ga je mee, Finn?’, dan springt hij op. Er mankeert niks aan zijn oren, dat is in ieder geval duidelijk. Finn weet dat als opa weer naar huis gaat, hij boerenmetworst krijgt. En niet zomaar een klein stukje.

Van je vrienden moet je het hebben! Uiteraard ontving onze zoon Naud een stapel cadeaus vanwege zijn rol als carnavalshoogheid. En, zoals wel verwacht, hoort daar ook gekkigheid bij. Zo kwamen op een avond zijn vrienden met twee geiten aanzetten. Die hadden ze gekocht in een buurtdorp en zouden ze stallen bij een vriend. Maar vanwege de kou wilden ze de geitjes toch op een betere plek kwijt.